Inundatie in suflet
Ieri a plouat. Dar nu oricum, ci in stilul "in doua secunde sub umbrela te uzi"-plouat. Mergeam pe strada si de la o secunda la alta a inceput sa toarne, eu fiind la o distanta de aproximativ doua sute de metri de casa. Nu a durat mai mult de un minut pentru a simti cum ploaia a patruns prin cizme, fusta, ciorapi, haina, bluza, tot; mergeam, practic, prin apa, fiecare pas transformandu-se intr-o clampaiala enervanta. Din cauza vantului si a unei spite desprinse in prealabil, umbrela s-a rupt asa ca o tineam deschisa mai mult de forma. Am renuntat insa la ideea, poate, fireasca, de a ma adaposti pana se va mai linisti "viitura" pentru ca nu am considerat ca are sens sa stau degeaba in ploaie si frig riscand o raceala de toata frumusetea. Incepand cu momentul in care am simtit ploaia pe tot corpul iar fusta, sub greutatea apei de care era imbibata, aproape ma impiedica sa inaintez si chiar ameninta sa cada de pe mine :), m-a napadit un puternic sentiment de impacar